Raymond Chandler w Długim Pożegnaniu o Meksykanach napisał tak:
"Nie ma nic twardszego nad twardego Meksykanina, tak jak nie ma nic łagodniejszego nad łagodnego Meksykanina i nic bardziej uczciwego nad uczciwego Meksykanina, ani - i może przede wszystkim - nic smutniejszego nad smutnego Meksykanin".
Boże, jakie to prawdziwe...
Meksykanów nie da się ubrać w żadne schematy, wymykają się wszystkim mi znanym tak zwinnie, jak koty. Z jednej strony są to ludzie niezwykle gościnni, otwarci, łagodni i potwornie pracowici oraz zorganizowani i zaradni, a przede wszystkim bardzo dumni ze swojego kraju i kultury. Z drugiej strony potrafią być bardzo zmienni, porywczy i uparci.
Gościnni i otwarci:
Bardzo łatwo nawiązują kontakt z obcymi, czymś normalnym jest życzenie wszystkim w restauracji smacznego, zagadanie do kogoś na ulicy ( na przykłąd dlatego, że właśnie spodobała się twoja sukienka). Jeśli zapytasz na ulicy Meksykanina o drogę, jest spora szansa że zawiezie cię na miejsce własnym samochodem (po drodze opowiadając historię życia i rodziny) po czym zaprosi na dobry obiad ;). Generalnie po 10 minutach ma się wrażenie, jakby się tą osobę znało całe życie i można z nią konie kraść.
Łagodni i porywczy:
Immanentna sprzeczność, nie? a jednak Meksykanie w sobie tylko znany sposób potrafią to połączyć. To niewątpliwie są ludzie, w których aż buzuje od emocji.
Jeśli cię nie polubią lub coś im się nie podoba natychmiast o tym wiesz, dają ci to odczuć czasami gwałtownie. Natomiast kiedy zapewnisz sobie ich przychylność, są gotowi oddać ci swój ostatni płaszcz, własne serce i wiele wybaczyć.
Pracowici i zaradni:
To nie są cechy z którymi kojarzymy południowców, ale Meksykanie naprawdę tacy są.
Wystarczy spojrzeć na tych wszystkich ulicznych sprzedaców od rana do nocy, w skwarze i deszczu oferujących swoje wyroby. Wielu z nich pracę zaczyna bladym świtem, a kończy późną nocą i tak całe lata. Sytuacja ekonomiczna wielu ludzi niejako zmusza do pomysłowości i zaradności. Potrafią wszystko naprawić, a ilość wszelakich patentów zszokowałaby samego McGywera. W pracy są szybcy i mają zadziwiającą podzielność uwagi. Meksykanin sprzedający tacos potrafi w tej samej sekundzie podsmażyć tortille, pokroić mięso z ananasem, przygotować coś do picia i zagadywać do klienta. Nie wspominając o tym, że siekają nożami i tasakami z szybkością geparda na dopalaczach, kompletnie nie patrząc przy tym co robią. Jak oni nie poucinają sobie palców przy tym, to ja nie mam pojęcia.
Zorganizowani:
W pierszym momencie wszystko w Meksyku wydaje się chaotyczne, nic bardziej mylnego.
Meksykanie nie lubią kiedy ktoś im coś nakazuje, więc mają luźne podejście do wszelkiego rodzaju przepisów i czasu. Ludzie tam żyją na wiecznej mananie, bez przeświadczenia, że wszystko musi być na już. Przez to odbieramy ich jako niezorganizowanych, nic bardziej mylnego. Jeśli Meksykanin chce coś zrobić i mu na czymś zależy, w 5 minut zorganzuje ci scenę, zespół Mariachi i teren na imprezę, a do tego poustawia krzesła. Zaplanuje i przeprowadzi rzecz od początku do końca. Nikt lepiej nie potrafi ogarnać chaosu i zorganizować coś z niczego!
Dumni ze swojego kraju i kultury:
Meksykanie między sobą mogą narzekać na swój kraj, ale nigdy nie robią tego wobec obcych.
Chętnie i z dumą opowiadają o swoich tradycjach i liczącej tysiące lat kulturze (Majowie, Aztekowie, Olmekowie) . Kiedy zapytasz Meksykanina jaki jest Meksyk najpewniej usłyszysz, że jest lindo czyli piękny, cudowny. Gdybym miała powiedzieć z czego są najbardziej dumni, to wymieniłabym meksykańskie krajobrazy i jedzenie. Turyści narzekający na Meksyk ogólnie wkurzają Meksykanów, a już ci narzekający na kuchnię w szczególności.
Zmienni:
Jak już pisałam Meksykanami rządzą emocje, a co za tym idzie cechuje ich duża zmienność nastrojów i zachowań. Jak to się mówi potrafią szybko przejść od miłości do nienawiści i odwrotnie.
Meksykanie naród pełen sprzeczności i kontrastów, tak jak i sam Meksyk, ale trudno ich nie lubić, zwyczajnie się nie da !
Comments